در شبکه اطلاع رسانی افغانستان به تصویری برخورد کردم که طی برنامه‌ای در تلویزیون طلوع به نمایش در آمده بود.  نویسنده هم درد دلی کرده بود که گوش شنوایی وجود ندارد. فیلم‌هایی که امروز از رسانه‌ها، پخش می‌شود؛ حیا، عفت مردانگی، غیرت را کاملا از وجود جوانان و حتی پیرمردان و غیرت‌مندان کشور زدوده‌‌اند و زمینه‌ساز به وجود‌آمدن یک فاجعه‌ی بسیار دردناک خواهد بود؛ چون که قبحیت نمایش این گونه فیلم‌ها از بین رفته است و خوبان آن کشور با نمایش چنین فیلم‌های کزایی کنار آمده‌اند، دیگر کسی اعتراض ندارد. این همان چیزی است که دشمنان ما بدنبال آن هستند؛ لذا رسانه‌های مغرض به خوبی از این آب گِل‌آلود، ماهی مقصود را صید می‌کنند. تصویر مذکور به صورت عاشقانه و سکس طی فیلم و سریال پخش شده که دل هر انسان بیننده را به درد می‌آورد. به خود گفتم بچه‌های این مرز و بوم چه ظلمی کرده‌اند که تقاص این همه بدبختی را پس دهند؟ از یک طرف صداهای گوش‌خراش راکت‌ها؛ مین‌های انتهاری؛ سربریدن  مردم در مسیر راه‌های غزنی ، قندهار ، هرات، کشتن خبرگزاری‌ها، ترور و وحشت و ...؛ از طرف دیگر، امنیت نسبی، راه را برای عده‌ای از فرصت طلب‌ها هموار نموده که هر فیلم و برنامه‌ای را بخواهند به خورد مردم و بچه‌های بی‌گناه می‌دهند و هر فساد را برای جلب مشتری بیشتر و در آمد بیشتر به نمایش می‌گذارند وکسی نیست که بگوید چرا؟؟! بدبختانه از طرف سوم، دولتمردان به فکر وندزنی ؛ چپاول و کارکشیدن از گورده‌ی مردم فقیر و به جیب‌زدن حقوق آنان که با عرق جبین و زحمت‌شبانه‌ روزی بدست آورده‌اند؛ مشغول هستند و الان هم روی جنازه‌ی هزاران شهید و خانواده‌ آنان و صدها معلول و یتیم و بیوه‌‌زنان، معامله می‌کنند. به گونه‌ای که حتی به خود فرصت ندادند که از حوادث اخیر شمال (به خاطر رزیش کوه، هزاران انسان جان باختند و هزاران خانواده بی‌خانمان شدند) دیدن نمایند. نه تنها مردم را از زیر آوار بیرون نیاوردند؛ بلکه با کمال وقاحت روی تپه‌ای از خاک که روی سر صدها انسان ریخته بود؛ ایستادند و نماز میت ‌خواندند! و آنان را زنده به گور کردند و از کنار مردم دردمند و مصیبت‌دیده، بی‌تفاوت گذشتند. در حالی که بعد از نماز، بچه‌ا‌ی را و همچنین پس از هشت روز، یک زن را از زیرآوار بیرون آوردندکه همان زن بعد از به هوش آمدن گفته بود؛  احتمال این که اشخاص دیگری هم زیر خاک زنده باشند؛ وجود دارد. زن نجات یافته، این را اضافه کرده بود که در هنگامی خواندن نماز میت صدای تکبیر نماز گذاران را در زیر خاک می شنیدم؛[1] باز هم دولتمردان به گفته‌ی این زن توجه نکردند و در نتیجه خود مردم با دستان خالی و به خاطر احترام به جانباختگان حادثه، برای بیرون آوردن جنازه‌ها، اقدام کردند. رئیس جمهور کشور که  روزی توسط همین مردمی که در زیر خروارها خاک مدفون شده‌اند؛ روی کار آمده بود؛ به خود زحمت نداد که برای تسلای بازماندگان از محل دیدن کند و برای مرهم‌گذاشتن  بر قلب‌‌های داغدیده، به دیدار آنان برود.

در تاریخ به یاد نداریم که مسئول و یا مسئولین حکومتی برای رشد و ترقی مردم خویش کاری کرده باشند و همیشه‌ی تاریخ، دولت از جیب مردم تغذیه می‌کرد و در عوض دولتمردان برای آرامش و امنیت مردم کاری انجام نداده‌اند. به عنوان نمونه حکومت ده ساله‌ی کرزی چه کاری برای پیشرفت و ترقی مردم خود انجام داده ؟ چنان مست لایعقل روی جنازه‌ی قدرت قرار گرفته است که کور بود کر هم شد.«صم بکم عمی فهم لایرجعون»[2] ریزش کوه ( در شمال کشور ) چنان فاجعه هولناکی آفرید که تمام مردم دنیا اشک ریختند و کمک‌های نقدی خویش را به این کشور سرازیر نمودند؛ ولی شخص رئیس جمهور پای مبارکشان را از ارک بیرون ننهادند!! 

بویژه، در همین روزها در ارک ریاست جمهوری، سران و دولتمردان مشغول چانه‌زنی هستند که چگونه و با چه حیله‌ای بر اریکه قدرت تکیه زنند؟ و به چه طریقی توجه‌ اربابان خود را به دست آورند؛ تا پا روی ارزشهای مردمی و دینی بگذارند و سرمایه‌ها و معادن و ذخایر کشور را به خورد بیگانگان بدهند و در عوض سخره بازیها و لودگی‌های بیگانگان را برای مردم ما به ارمغان آورند. 

  [1]  افغان پیپیر، 22/ 2/ 93.(زنی پس از هشت روز از زیر آوار زنده بیرون آوردند) [2]  بقره / 17.