روزی جمعیت اطراف امام علی (ع) را حلقه زده بود و همه یک سوال را تکرارا از امام می­پرسیدند و امام در مقابل سوال تکراری؛ جواب متفاوت می­دادند :

1.       یاعلی! سوالی دارم. علم بهتر است یا ثروت ؟ حضرت علی(ع) در پاسخ فرمود: علم بهتر است؛ زیرا علم میراث انبیاست و مال و ثروت میراث قارون و فرعون و هامان و شداد است.

2.      شخص دوم: یا ابا الحسن علم بهتر است و یا ثروت؟ حضرت در جواب فرمود: علم بهتر است؛ زیرا علم تو را حفظ می­کند ولی مال و ثروت را تو مجبوری حفظ کنی.

3.      سوم شخص: یا علی(ع)! علم بهتر است و یا ثروت؟ حضرت در جواب فرمود: علم بهتر است؛ زیرا برای شخص عالم دوستان بسیاری است ولی برای ثروتمند دشمنان بسیار است.

4.      چهارمین شخص: یا علی علی(ع) علم بهتر است و یاثروت؟ حضرت فرمود: علم بهتر است؛ زیرا اگر از مال انفاق کنی کم می­شود؛ ولی اگر از علم انفاق کنی و آن را به دیگران بیاموزی بر آن افزوده می­شود.

5.      پنجمین شخص: یاعلی(ع) علم بهتر است و یا ثروت؟ حضرت فرمود: علم بهتر است ؛ زیرا مردم شخص پولدار و ثروتمند را بخیل می­دانند ؛ ولی از عالم و دانشمند به بزرگی و عظمت یاد می­کند.

6.      ششمین شخص: یا علی(ع) علم بهتر است و ثروت؟ حضرت فرمود: علم بهتر است؛ زیرا ممکن است مال را دزد ببرد ؛ اما ترس و وحشتی از دستبرد به علم وجود ندارد .

7.      هفتمین شخص: یا علی (ع) علم بهتر است یا ثروت؟ امام فرمودند: علم بهتر است؛ زیرا مال به مرور زمان کهنه می­شود؛ امام علم هرچه زمان بر آن بگذرد؛ پوسیده نخواهد شد.

8.      هشتمین شخص: علم بهتر است یا ثروت؟ حضرت فرمود: علم بهتر است؛برای اینکه مال و ثروت فقط هنگام مرگ با صاحبش می­ماند؛ ولی علم هم در این دنیا و هم پس از مرگ همراه انسان است.

9.      امام در جواب نهمین شخص نیز فرمود: علم بهتر است؛ زیرا مال و ثروت انسان ر سنگدل می­کند؛اما علم موجب نورانی شدن قلب انسان می­شود.

10. دهمین شخص: سوال کرد علم بهتر است و یا ثروت؟ حضرت فرمود: علم بهتر است؛ زیرا ثروتمندان تکبر دارند؛ تا آنجا که گاه ادعای خدایی می­کنند؛ اما صاحبان علم همواره فروتن و متواضع­اند. فریاد هیاهو و شادی و تحسین مردم مجلس را پر کرده بود. سوال کنندگان آرام و بی­صدا مجلس را ترک کردند.

در ادامه امام (ع) فرمود: تمام مردم دنیا هر کدام در باره این سوال از من جواب بخواهند در مقابل سوال هرکدام جواب متفاوت می­دادم. (کشکلو بحرانی-ج1-ص 27)